کد مطلب:253562 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:296
حلم و بردباری
بریحه عباسی كه از سوی دستگاه خلافت به سمت امام جماعت مكه و مدینه منصوب شده بود. نزد متوكل سعایت كرد و برای او نوشت: اگر نیازی به مكه و مدینه داری، علی بن محمد را از این شهر دور كن. زیرا وی مردم را به سوی خود می خواند و گروه زیادی نیز از او پیروی می كنند.
بر اثر سعایت های بریحه، متوكل امام علیه السلام را از مدینه به سامرا تبعید كرد و بریحه نیز امام علیه السلام را همراهی می كرد. در میان راه به امام علیه السلام گفت: می دانید كه سبب تبعید شما من بودم و سوگند می خورم كه اگر نزد متوكل از من شكایت كنی، تمامی درختان شما را در مدینه آتش می زنم و خدمتكاران شما را می كشم.
امام علیه السلام فرمود: نزدیكترین راه برای شكایت از تو این بود كه دیشب شكایت تو را نزد خداوند بردم و بر غیر خدا عرضه نخواهم داشت.
بریحه چون این سخن را از امام شنید، به پای حضرت افتاد و با تضرع و زاری از امام علیه السلام تقاضای عفو و بخشش كرد. آن گاه امام علیه السلام فرمود: تو را بخشیدم. [1] .
[ صفحه 194]
بر اثر سعایت های بریحه، متوكل امام علیه السلام را از مدینه به سامرا تبعید كرد و بریحه نیز امام علیه السلام را همراهی می كرد. در میان راه به امام علیه السلام گفت: می دانید كه سبب تبعید شما من بودم و سوگند می خورم كه اگر نزد متوكل از من شكایت كنی، تمامی درختان شما را در مدینه آتش می زنم و خدمتكاران شما را می كشم.
امام علیه السلام فرمود: نزدیكترین راه برای شكایت از تو این بود كه دیشب شكایت تو را نزد خداوند بردم و بر غیر خدا عرضه نخواهم داشت.
بریحه چون این سخن را از امام شنید، به پای حضرت افتاد و با تضرع و زاری از امام علیه السلام تقاضای عفو و بخشش كرد. آن گاه امام علیه السلام فرمود: تو را بخشیدم. [1] .
[ صفحه 194]
[1] اثبات الوصية، ص 196.